فلاکت اقلیمی واقعیت دارد. در اوایل امسال استرالیا سوخت و اکنون نیز کالیفرنیا و سیبری می‌سوزند. در حالی که صفحه‌ی یخی گرینلند در حال آب شدن است، قطب شمال در آینده‌ی نزدیک ممکن است از یخ تهی شود. یخچال‌های «تووِیت» در قاره‌ی جنوبگان در حال آب شدن هستند و همین به تنهایی حاوی خطر افزایش 65 سانتیمتری در سطوح دریاهای جهان است. صندوق حیات‌وحش جهان (WWF) گزارش می‌دهد که ظرف 40 سال گذشته کاهشی 68 درصدی در جمعیت حیوانات رخ داده است. سودان سیل‌زده است. در تمام جهان، تغییرات اقلیمی مدت‌هاست که تولید غذا را تهدید می‌کنند و زندگی انسان تحت خطر گرمایش‌های فزاینده و آب و هوای غیرعادی است. به منظور حفظ گرمایش جهانی در سطح همچنان خطرناک 1.5 درجه‌ی سانتیگراد نیز نیازمند به نصف رساندن انتشار کربن دی‌اکسید جهانی تا سال 2030 و به صفر رساندن آن تا سال 2050 هستیم. برای نگه داشتن گرمایش جهانی در سطح 2 درجه‌ی سانتیگراد نیز باید برنامه‌ریزی داشته باشیم تا نهایتاً از 16 درصد ذخایر شناخته‌شده‌ی سوخت فسیلی استفاده کنیم، بنابراین گسترش ذخایر جدید بی‌درنگ باید متوقف شود. مردمان مناطق مدیترانه و دریای سیاه منافع مشترکی دارند. نیازی نیست که برای این ذخایر نفت و گاز با هم بجنگیم. به منظور ایجاد یک سیاست انرژی پایدار برای منطقه و متوقف ساختن حاکمان‌مان از جنگ با یکدیگر برای منابعی که باید به هر ترتیبی زیر زمین باقی بمانند، ضروری است که با یکدیگر همکاری کنیم. این تزویر محض است که دولت‌های ما زیر چتر سازمان ملل در «نشست‌های اقلیمی» شرکت کرده و برای کاهش انتشار کربن تعهد داده و سپس برای استخراج سوخت‌های فسیلی هر چه بیشتر از زیر قشر زمین با یکدیگر رقابت می‌کنند. دولت ترکیه خبر از یک «معجزه» داده زیرا در بخشی از دریای سیاه که تحت کنترل ترکیه است، استخراج گاز طبیعی انجام داده است. در دریای مدیترانه تمام دولت‌های دارای ساحل و بعضی از قدرت‌های بزرگ به خاطر ذخایر سوخت فسیلی زیر دریا یکدیگر را تهدید به جنگ می‌کنند. این رقابت‌های خطرناک امنیت تمام مردمان کشورهای ما را به خطر می‌اندازند. سیاست‌های انرژی مبتنی بر سود و نه نیاز انسان هم منجر به گران شدن انرژی برای مردم و هم رشد ترسناک فاجعه‌ی اقلیمی شده‌اند. قراردادهای «مصرف کن یا هزینه‌اش را بده» بدین معناست که حتی تمام سوخت فسیلی که هزینه‌ی آن پرداخت شده نیز به مصرف نمی‌رسد. نیازی عقلانی به اکتشافات جدید وجود ندارد. ما باید انرژی را از چنگ سودجویان خارج کرده و آن را تحت کنترل دموکراتیک مردمان منطقه قرار دهیم. ما نیازمند کنترل دموکراتیک محلی تولید و مصرف انرژی هستیم. ما باید جلوی نابودی محیط‌زیست بومی و منطقه‌ای خود برای پروژه‌های انرژی را بگیریم. ضروری است که عدالت در انرژی را از طریق توزیع بر اساس نیاز اجتماعی و نه سود تضمین کنیم. ما باید به سودجویی خصوصی در انرژی به واسطه‌ی بازگرداندن تولید و توزیع انرژی به مالکیت عمومی با کنترل دموکراتیک خاتمه دهیم. نه به اکتشافات جدید برای سوخت فسیلی و گسترش ذخایر! نه به درگیری بین کشورهایمان! آری به عدالت اقلیمی و صلح!